วันจันทร์ที่ 8 สิงหาคม พ.ศ. 2554

เพลงมาร์ช บ.ร.ว.

ในปี พ.ศ.2529 นางเกื้อกูล  พัฒนเวศน์ เป็นครูที่ย้ายมาจากโรงเรียนแม่สายประสิทธิ์ศาสตร์ อ.แม่สาย จ.เชียงราย มาสอนในโรงเรียนบ้านโฮ่งรัตนวิทยาซึ่งขณะนั้นยังเป็นโรงเรียนสาขาธีรกานท์บ้านโฮ่งอยู่ขณะนั้นข้าพเจ้ายังใช้ชื่อนางสาวเกื้อกูล ชมภู อายุ 25 ปี สามารถแต่งเพลงมาร์ช บ.ร.ว.ให้กับโรงเรียน เป็นสิ่งที่ข้าพเจ้ารู้สึกภูมิใจที่สุดเพราะ เป็นเพลงแรกในชีวิตที่ได้แต่งเพลงและมีใครๆ หลายคนร้องได้  แรงบันดาลใจที่ทำให้ข้าพเจ้าแต่งเพลงนี้ได้เพราะได้รับมอบหมายให้สอนวิชาศิลปะกับชีวิต ซึ่งเป็นวิชาที่ข้าพเจ้าชอบมาก แต่วิชาที่ข้าพเจ้าเรียนและจบโดยตรงคือ เอกคหกรรมศาสตร์ ที่ข้าพเจ้าถนัดที่สุด แต่ด้วยโรงเรียนนี้ขาดครูสอนเฉพาะด้านศิลปะดนตรี ข้าพเจ้าจึงได้มีโอกาสสอนในวิชาที่ชอบและประการสำคัญด้วยโรงเรียนนี้เปิดเป็น ร.ร.ใหม่ยังไม่มีเพลงประจำโรงเรียนข้าพเจ้าจึงได้แต่งเพลงนี้ขึ้นเพื่อบรรยายถึงภาพลักษณ์ของโรงเรียนตามสภาพสิ่งแวดล้อมและความเป็นอยู่ของนักเรียนและความคาดหวังตามจินตนาการณ์ด้วยความรู้สึกของข้าพเจ้าเองและปัจจุบันภาพลักษณ์เหล่านั้นก็ยังคงสภาพไม่เปลี่ยนแปลงไปมากมายนอกจากจะมีสิ่งปลูกสร้างต่างๆ ที่มีเพิ่มขึ้นความทันสมัยของเทคโนโลยีต่างๆ ที่เพิ่มเติมขึ้นตามยุค เนื้อเพลงที่แต่งขึ้นนักเรียน บ้านโฮ่งรัตนวิทยาทุกคนสามารถร้องได้เป็นอย่างดีทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกภูมิใจที่ได้สร้างสิ่งที่ให้นักเรียนจดจำไว้ว่าครั้งหนึ่งพวกเขาได้เรียนอยู่ในสถาบันแห่งนี้
                                       เพลงมาร์ช บ.ร.ว.
    (สร้อย)บ้านโฮ่งรัตนวิทยาพวกเราเริงร่าเฮฮาสนุกสนาน เก่งการเรียน เก่งกีฬาขยันทำงาน พวกเราชื่นบานสราญในสถาบันเรา
    ต้นไม้ไพรพฤกษา ขุนเขานกการ่ำร้อง ส่งเสียงดังกึกก้องท่วงทำนองเบิกบานไพเราะจับใจ
    ลมพาพัดเย็นฉ่ำฟ้าสีครามสะท้อนสดใส สีขาวเด่นปุยเมฆแลวิไล เมื่อใครๆ ได้เห็นชื่นระรื่นทรวง                           
                                                                             (สร้อย)
  คุณธรรมเป็นเครื่องค้ำจุนชีวิต พวกเราลูกศิษย์จะอุทิศและยึดมั่น สามัคคีดุจพี่น้องท้องเดียวกัน พวกเราบากบั่นสู้ทำงานเพื่อโรงเรียน เราแสนรักแสนหวงดั่งดวงจิต ไม่อยากคิดจะจากถิ่นนี้ไปไกล สุดบูชา สุดประวิง สุดอาลัย เมื่อก้าวไกลจำชื่อไว้จนชีพวาย  (สร้อย)
                                                                                                                    กล้วยไม้/บันทึก

4 ความคิดเห็น:

  1. คุณแม่เก่งที่สุดเลยครับ

    ตอบลบ
  2. บทความนี้แสดงถึงความรู้สึกของผู้เขียนที่ต้องการบอกความรู้สึกที่ภาคภูมิใจเป็นสิ่งที่ทำแล้วมีความสุขทุกคนว่าไง ถ้าทุกคนมีความคิดเชิงบวกจะต้องรู้สึกชื่นชมเป็นอย่างมากแต่ถ้ามีใครคิดว่าทำเป็นอวดอ้างน่าหมั่นไส้ นี่ก็แสดงถึงความใจแคบไม่สร้างสรรค์น่าสงสารที่สุดคุณๆคิดว่าจริงหรือเปล่า คนทำดีสร้างประโยชน์ให้สังคมน่าชื่นชมยิ่งนัก

    ตอบลบ
  3. พยายามเรียนรู้โลกกว้างต่อไปเพราะความรู้มีอีกมากมายที่ต้องค้นหา

    ตอบลบ
  4. ไม่ค่อยมีเวลามาเยี่ยมเยือนเลย

    ตอบลบ